18 Ağustos 2024 Pazar

ALAIN DELON & ROMY SCHNEIDER - V of Rembrandt




Actor Alain Delon has died today on 18th Aug. 2024 of lymphoma.   He had a long film career in Europe, starred in more than 80 movies over six decades, including such classics as Le Samouraï and The Leopard. He was 88.   Delon had a tumultuous early life. His parents divorced when he was 4 years old. He spent his childhood shuffling between a foster family, various relatives and boarding schools, where he developed a reputation as a troublemaker.

He was in love with German star Romy Schneider and they broke up in 1964. They remained close lifelong friends. After tragic  accidental death of her son David in 1981 who was 14 years old,  Romy Schneider was found dead in her Paris apartment on 29 May 1982. She was 44 years old. She had died from cardiac arrest due to a weakened heart caused by a serious kidney operation.  Also it's said that she died as a result of excessive tablet consumption. The death was not a suicide, but a consequence of her tablet and alcohol addiction.  Romy Schneider was buried in the cemetery of the small village of Boissy-sans-Avoir, her last place of residence. Alain Delon had organised her funeral.

In Alain's goodbye letter to Romy he said "We resembled and we had, between the eyebrows, the same V that wrinkled, anger, fear of life and anxiety. Visconti  called it the “V of Rembrandt” because, he said, that this painter had “V” on his self portraits. I watch you sleep. “The V of Rembrandt” is deleted … You have no fear. You are no longer frightened. You’re more alert. You are no longer hunted. The hunt is over and you rest. "

Now the hunt is over for Alain too.   Hope there's an afterworld and Alain and Romy is in peace, in heaven and happy forever and after. 

Below is Alain Delon's farewell letter to Romy Schneider:

Farewell My Puppelé  

“I watch you sleep. I’m with you, by your bedside. You’re wearing a long black tunic and red embroidery on the bodice. These are flowers, I think, but I do not look at them. I will say goodbye, the longest farewell, my Puppelé. That’s how I called you. It meant “little doll” in German. I do not watch the flowers, but your face and I think you’re beautiful, and never, perhaps you have been so beautiful. I also think this is the first time in my life – and yours – I see you calm and soothed. You’re so quiet, you are so fine , how beautiful you are. Looks like a hand, gently wiped your face all the tensions, all anxieties of misfortune. 

I watch you sleep. They tell me that you’re dead. I think of you, of me, of us. What am I guilty of? We ask ourselves this question before a being that is loved and still love that one. This feeling fills you, and then flows back and then we say that one is not guilty, no, but responsible … I am. Because of me, what is your heart in Paris the other night, stopped beating. Because of me because it was there twenty-five years and I had been chosen to be your partner in “Christine”. You came to Vienna and I waited, in Paris, with a bouquet of flowers in his arms I did not know how to hold. But the film’s producers told me: “When it come down from the bridge, you will advance to her and offer these flowers.” I waited with my flowers, like a fool, mixed with a horde of photographers. You’re down. I stepped forward. You said to your mother, “Who is this boy?”. She answered you: “It must be Alain Delon, your partner … “. And then nothing, no thunderbolt, no. And then I went to Vienna where we were shooting the film. And then I fell madly in love with you. And you fell in love with me. Often, we asked ourselves one to another issue of love, “Who fell in love the first, you or me?”. We counted ‘One, two, three! “And we answered:” Neither you nor I! Together “. My God, we were young, and as we were happy. At the end of the film, I said, “Come live with me in France” and already you told me: “I want to live near you, in France.” Do you remember when? Your family, your parents, furious. And throughout Austria, Germany, who all treated me … usurper, the kidnapper, who accused me of removing the “Empress”! Me, a French, who did not speak a word of German. And you, Puppelé, who did not speak a word of French. 

We loved without words, in the beginning. We looked and we had some laughs. Puppelé … And I was “Grandpa”. After a few months, I did not speak German yet but you spoke French so well and we played at the theater in France. Visconti was the staging. He told us that we resembled and we had, between the eyebrows, the same V that wrinkled, anger, fear of life and anxiety. He called it the “V of Rembrandt” because, he said, that this painter had “V” on his self portraits. I watch you sleep. “The V of Rembrandt” is deleted … You have no fear. You are no longer frightened. You’re more alert. You are no longer hunted. The hunt is over and you rest. 

I look at you again and again. I know you so well and so strong. I know who you are and why you died. Your character, as they say. I reply, ‘other’, the character of Romy was her character. That’s it. Leave me alone. You were violent because you were right. A child who soon became a star, too soon. So, on one side, whims, tantrums and moods of a child, always justified, of course, but with unpredictable reactions, on the other hand, the professional authority. Yes, but there are children who do not really know how it plays with. With that. And why. In this contradiction, through this breach, rush anxiety and unhappiness. When one is Romy Schneider, and we have the sensitivity and temperament in flower of life, on edge, which was yours. How to explain who you were and who we are, “actors”. How to tell them to keep playing, “Interpreter” to be what we are not really crazy and we become lost. To stand, roughly, how they say it is so difficult, that there should such a strong character, such a balance … But this balance, how to find it in this world of ours, our jugglers, clowns, trapeze artists of the circus whose projectors we bask in glory? You said: “I can not do anything in life, but all the movies …”. No, the “others” can not understand that. That the more we become a great actor and it is awkward to live. Garbo, Marilyn Monroe, Rita Hayworth … And you. And I cried, while you rest and I weep beside you, no, no, no, this business is not a terrible business woman. I know because the man I’m the one who is best known thee, who brought you the better understood. Because he is an actor, too. We were of the same race, my Puppelé, we spoke the same language. But I am a man. They can not understand us, “other”. The actors, yes. The “other” are not. It’s inexplicable. And when you’re a woman, like you, they may not realize that they can die of “it.” They say you were a myth. Of course … But yes … But the “myth”, he knows he is just that. A facade. A reflection. Appearance. he is king, prince, hero, Sissi, Mrs. Haneau, the seagull … But he goes home, the myth, at night. So it is that Romy, just a woman with a life misunderstood, poorly received, poorly written in newspapers, assailed and hunted. So he wears, the myth, in his solitude. This anxiety. And the more he understands, and he falls, to more or less repeated doses, in the beatitudes of alcohol and tranquilizers. It becomes habit, then sets, then necessity. Then it is irreplaceable and the heart, worn out, stops because he is too tired to fight. It was too battered and shaken, his heart was only that of a woman in the evening, sitting over a glass … 

They say that desperation that you caused the death of David you killed her. No, they are mistaken. Did he not kill her. There you have completed. True that you said to Lawrence, and your last wonderful companion: “I feel like I get to the end of the tunnel.” True that you wanted to live, you would have liked to live. Nevertheless true that you came out of the woods on Saturday at dawn. You were only to know when your heart is broken, that this was the true end of the tunnel. 

I write at random. Without notice. My Puppelé, if aggressive, if scratched. You never could accept and understand the game of women’s work that you had chosen public and you loved. You did not understand that you were a public figure and it was so important. You refused the game, any game that exposes profession. You felt attacked, breakthrough, broken into your privacy. You were always on your guard, like a hunted animal, “forced” as they say a deer. And you knew that fate, with one hand, t’ôtait what gave you the other. 

We lived more than five years, one near each other. You with me. Me with you. Together. Then life … Our life, which nobody’s business, has separated us. But we were called. Often. Yes, that’s exactly right: we embarked on “appeals”. Then, in 1968, it was “The Pool”. We found ourselves, to work. I went looking for you in Germany. I met David, your son. 

After our movie, you’re my sister, I am your brother. Everything is clean and clear of us. More passion. Better than that: our friendship blood, likeness and words. And then your life and your ways, unhappiness and anxiety, the anxiety … They will say, “other”, “What an actress! What actress! “. They do not know that you are the actress, cinema, because you are in your life that you and pays dearly. They do not understand the drama of your life reflect upon the screen later in your roles. They can not guess that you are “good” and “brilliant”, the movies, because you live the tragedy at hand, and you are upsetting because you light up the reflection of your personal dramas. And you do not radiated because they burn you. Oh! Puppelé this work my pain! Do I have lived with you or next to you? 

Until the death of David, yet there is “the trade” that you held your head above water. Then David left … And the business was no longer sufficient. So I was not surprised when I learned that you also worry was gone. What was I surprised? Your non-suicide. But your heart is cracked, no. I said: “That was the end of the tunnel.” 

I watch you sleep. Wolfie, your brother, and Lawrence enter the room. I speak with Wolfie. We remember this house I had in the countryside. Of Dobermans that made you so afraid. We remember again … That was twenty-five years ago, in Bavaria, in a small village. Wolfie was fourteen, my twenty-three and twenty thou. We laughed when we announced the visit of the President of Fan Club Romy Schneider in France. We have seen it happen a great girl, with glasses, shy, and named Bernadette. When we returned to Paris, we have called him. She became our secretary for six years. It is always mine, for twenty-two years now. I watch you sleep. Yesterday you were still alive. It was night. You said to Lawrence, as you return home: “Go to bed. I’ll join him earlier. I rest a bit with David, listening to music. ” You said that every night … You wanted to be alone with the memory of your dead child before bed. You sat. You took the paper and a pencil and you started to make drawings. For Sarah. You were drawing for your little girl, when your heart has hurt so much, suddenly … So beautiful. Beautiful, rich, famous, that you ought to be more? Peace, a little happiness. 

I watch you sleep. I’m alone again. I say you loved me. I loved you. I have made you a French, a French star. Of that, yes, I feel responsible. And this country that you loved, for my sake, became yours. France. So, Wolfie decided – Lawrence and told him that you wanted it – you’d stay here and that you should rest forever in the land of France. A Boissy. Where, in a few days, your son, David, will join you. In a small village where you had just received the keys of a house. There, you wanted to live near Lawrence, near Sarah, thy daughter. There, you will sleep forever. In France. Closer to home, close to me. 

I took care of you left Boissy, to relieve Laurent and your family. But I do not go to church or the cemetery. Wolfie and Laurent understand me. You, I ask you to forgive me. You know I would not be able to protect yourself from this crowd, this storm, so eager to “show” and made you so afraid, that you tremble. Forgive me. I’ll see you tomorrow, and we are alone. 

My Puppelé, I look at you again and again. I want to devour all of my eyes, and tell you again and again that you’ve never been so beautiful and calm. Rest. I’m here. I learned a little German, with you. Ich liebe dich. I love you. I love you my Puppelé. ” 

Alain Delon





23 Haziran 2024 Pazar

1 Şarkı - 2 Hikaye - Ti Na Thymitho Ti Na Xechaso / "What to remember, What to forget"


1) Aşkın Gözü Kör Mü - Rana Alagöz and Selçuk Alagöz - 1975




Müzik: Ti Na Thymitho Ti Na Xechaso /  "What to remember, What to forget"
Giorgos Dalaras & Gianis Fertis (1972)
Song by Apostolos Kaldaras  / lyrics: pythagoras / album: mikra asia (asia minor) 1972

Orjinal şarkı 1923-1924 istanbul ve türk yunan nüfus mübadelesi ve dönemin insanlarının çektiği acıları için yazılmış.











 


Kar ve Ben

Esiyor tane tane yine beyaz bir rüzgâr. 
Söyleyin hangi kuşun kanatları yolundu, 
Yine hangi ağaçtan döküldü bu yapraklar? 
Yağan beyaz bir sükût, bir mahşerdir sanki kar!  

Cahit Sıtkı TARANCI







@vinolusorganikbaglar

ESKICI

Eskici geldi eskici
toplayın eskimiş her ne varsa
koyun bir bohçaya
gönderin gitsin;
üç beşe bakmadan
hazır gelmişken kapıya.. 

Feza K. 






10 Mart 2024 Pazar

Lindsey Stirling - Eye Of The Untold Her


Power of Women.

“Not good enough YET” is the most powerful driving force on earth. Don’t let people push you down, step on them and aim  for the highest level you can achieve. With the hard work like Lindsey,  Sky is the limit,  enough is never enough when you have the  will and power to achieve.  

Thank you Lindsey, we get the message in a most wonderful way.  🙏😍🙌🔥🔥❤️





3 Mart 2024 Pazar

Kerkük Zindanı

Kerkük Zindanı 14 Temmuz 1959 tarihinde başlayan ve sonraki günlerde de devam eden Türkmen katliamlarını konu almakta, Irak’ta cumhûriyet rejiminin ilk yıl dönümünde düzenlenen bayram töreninde çıkan, akabinde planlı şekilde gelişen olayları ve bu olayların özellikle bölgedeki Türkmenleri hedef alan bir katliama dönüşmesini konu almaktadır. Kerkük Zindanı bize üç gün üç gece aralıksız devam eden bu katliamda Türkmenlerin yaşadığı dramı anlatmaktadır.

Türkünün sözleri Fahrettin Ergeç tarafından yazılmış. Bestecisi ise Kerkük’ün büyük sanatçısı Demirçın’a aittir.

Cem Karaca'nın Bindik Bir Alamete albümünde bulunur. Yanık bağlamalar Cahit Berkay tarafından çalınmıştır



17 Şubat 2024 Cumartesi

AYLA ALGAN - Aigle Noir (Kara Kartal)

 Ayla Algan , Ağustos 1977'de Polonya Sopot Festivali'nde Ergüder Yoldaş'ın düzenlemesiyle yarışmanın büyük ödülünü kazandığı performansının kaydıdır. 
Aigle Noir (Kara Kartal) isimli şarkı ,  Kızılderililerinin sorunlarını konu alan   mix  bir  eserdir. Parçada West Side melodleri ile  Gilbert Becaud 'L'indien şarkısı kullanılmış. . Bu özelliği ile  erken dönem bir 'Mashup' sayılabilir.
Eser,  Ergüder Yoldaş tarafından oluşturulup 100 kişilik orkestraya göre düzenlenmiştir.  
 Şarkıyı yalın ayak seslendiren Ayla Algan şarkı bittiğinde alkışlar durmaz ve  yarışma akışında olmamasına karşın, Algan tekrar sahneye çıkıp selam vermek zorunda kalır. Alkışlar kesilmeyince  orkestra şarkıya tekrar girer, Algan şarkısını  ikinci kez  seslendirir, ve sonuçta 32 ülke arasında büyük ödülün sahibi olur.





http://www.oiaoia.com/
#SopotInternationalSongFestival
#AylaAlgan
#ErgüderYoldaş
#Mashup
#OİAmüzik



Siyah Kartal 

Güzel bir gün ya da belki güzel bir gece 
Gölün yakınında uyuya kalmışken 
Birden bire gök gürültüsü gibi 
Nerden geldiği belli olmayan siyah bir kartal ortaya çıktı 

Yavaş yavaş kanatlarını açmış 
Uğutulu kanatları içinde yanı başımda 
Yavaş yavaş aynı yerde döndüğünü gördüm 
Kuş kondu gökyüzünden düşmüş gibi 

Yakut renginde gözleri 
Ve gecenin renkleri olan tüyleri vardı 
Alnında binlerce ateşin parladığı 
Taçlanmış ,kuş, mavi bir elmas taşıyordu 

Gagasıyla yanağıma dokundu 
Boynunu ellerimin içinde gezdirdi 
O zaman onu tanıdım 
Geçmişten çıkıp bana geri dönmüştü 

Söyle kuş,oh beni götür de 
Yıldızları,yıldızları titreyerek ekmek için 
Çocukluk rüyalarımdaki gibi 
Geçmiş zamandaki ülkelere geri gidelim 

Çocukluk rüyalarımdaki gibi 
Beyaz bir bulutun üstündeymişiz gibi 
Güneşi yaktığımız gibi 
Yağmurun ve güzelliklerin yaratıcısı olmak 

Uğultulu kanatların içinde ,siyah kartal, 
Gökyüzüne ulaşmak için uçtu 

Gece renginde olan dört tüy 
Bir gözyaşı ya da yakut 
Üşüyordum,geriye bana bir şey kalmadı 
Kuş beni acımla baş başa bıraktı 

Güzel bir gün ya da belki güzel bir gece 
Gölün yakınında uyuya kalmışken 
Birden bire gök gürültüsü gibi 
Nerden geldiği belli olmayan 
Siyah bir kartal ortaya çıktı


*******************************

AYLA ALGAN , bu kez birinci....
EYLÜL 1977
 SES DERGİSİ ARŞİVİ 

Altın Orfe 'den sonra , bu kez de Sopot' tan birincilik müjdesi geldi..
İki şarkıcı ile katıldığımız Uluslararası Sopot Şarkı Yarışması'nda AYLA ALGAN 'ın birinciliğinin müjdesi hepimizi çok mutlu etti.. Artık Avrupa düzeyindeki uluslararası şarkı yarışmalarında Türk sanatçılar, birincilik için yarışıyorlar ...
Altın Orfe 'den sonra bu kez de SOPOT 'tan birincilik haberi geldi bizlere ..Evet SOPOT' ta zafer Ayla ALGAN 'ın oldu..
Polonya'nın Sopot kentinde düzenlenen Uluslararası Sopot  Şarkı Yarışması'nda ülkemizi temsil eden iki şarkıcıdan biri olan AYLA ALGAN birinci olurken , EROL EVGİN dereceye giremedi..
Bildiğiniz gibi, geçen yıl da NECO, aynı yarışmada ikincilik ödülü ile dönmüştü ..Bu yıl yarışmanın " Plak Şirketleri " bölümünde büyük ödülü alan Polonyalı Zdzislawa Sosnicka 'nın  ardından birincilik ödülünü alan Ayla ALGAN,  ERGÜDER YOLDAŞ ' ın Polonya halk şarkılarından esinlenerek bestelediği , sözleri YUNUS EMRE 'ye ait olan " Ben Giderim Yane  Yane "  adlı şarkısı ile SOPOT ' ta büyük alkış topladı ..İngiliz Lips Grubu' nun ikinci , Kübalı genç şarkıcı Maria Cristina 'nın 3. olduğu yarışmada,  AYLA ALGAN büyük sükse yaptı.. Aynı yarışmada " İşte Öyle Bir Şey "  adlı meşhur şarkısını icra eden  Erol EVGİN, Polonyalı seyircilerden büyük ilgi görmesine karşın, maalesef dereceye giremedi ...
Ödül gecesi alkış tufanı altında sahneye çıkan AYLA ALGAN gözyaşlarını tutamıyordu .Bu yıl Sopot Şarkı Yarışması'na Polonyalıların gösterdiği ilgi büyüktü ...
AYLA ALGAN , birincilik ödülünü ,
" L' AIGLE NOIR " adlı şarkısı ile kazandı ..
Ayla ALGAN, ödül töreninden sonra , muhabirlere çok mutlu olduğunu söylüyordu...

*******************

EYLÜL 1977
 TV'DE 7 GÜN DERGİSİ ARŞİVİ

TRT için büyük bir gaf daha... 2 Türk sanatçısının , AYLA ALGAN ve EROL EVGİN 'in katıldığı SOPOT Müzik Festivali'ni ekranlarımızdan izleyemeyeceğiz ..Hem de Polonya Televizyonu , bu festivalin filmlerini bize bedava vermeyi önerdiği halde...
1977 , müzik açısından yüzümüzü bir kez daha güldürdü .SEMİHA YANKI 'nın ALTIN ORFE 'de elde ettiği birincilikten sonra,  bir diğer sanatçımız AYLA ALGAN da, SOPOT Uluslararası Müzik Festivali'nden değerli bir birincilikle döndü ..
Geçtiğimiz hafta içinde Polonya'nın Sopot şehrinde uluslararası bir festival , bir kez daha yapılıyordu ..Geleneksel Sopot Müzik Festivali ile birlikte Polonya'nın bu küçük şehri , hayli renkli günler yaşıyor,  adeta canlanıyordu... Sanatçılarımızdan Erol EVGİN, geçen yıl  
müzikseverler tarafından en fazla tutulan şarkısını ( İŞTE ÖYLE BİR ŞEY )  Polonyalılara tanıtırken , sahnede oynadığı Karadeniz Halk Oyunu ile büyük ilgi topluyan bir diğer sanatçımız Ayla ALGAN da Sopot'ta birinci oluyordu.
Yarışmadan 2 gün sonra sanatçılarımız , aynı uçakla İstanbul'a döndüler .Meydanda onları bekleyen hayranları , dostları ve gazeteciler  uçağın merdivenlerinden iner inmez sanatçıları kuşattılar ...( Son fotoğrafta iki sanatçı, uçaktan indikten sonra gazetecilere poz vermişler..)
1977 Sopot Müzik Festivali birincisi AYLA ALGAN , yarışmanın yapıldığı yeri , yarışma gününü ve yarışma sonrasına şöyle anlatıyordu :
" Biliyorsunuz   önce İntervision Şarkı Yarışması'na katılmak istiyordum .Ancak bazı aksaklıklar yüzünden kısmet olmadı ..Bunun üzerine Sopot Müzik Festivali'ne katılmaya karar verdim .Hani her işte bir hayır vardır derler ya,  benim İntervision yerine Sopot'a katılmam da böyle oldu sanırım .İşte böylece yarışmaya müracaat ettim .Müracaatım kabul edildi.. Yarışmadan bir gün önce Polonya'ya hareket ettim.. 
Yarışma , etrafı çam ormanları ile kaplı bir meydanda yapılıyordu .. Bu meydanın üstü dev bir tente ile kapatılmıştı ..Sahnenin karşısında bulunan yerde 10.000 kişiyi alacak seyirci bölümü yer alıyordu..Sahnenin hemen arkasında ise soyunma odaları ve makyaj odaları bulunuyordu.. Genel olarak organizasyon iyi sayılırdı. Ancak ilk kez olarak bu yıl İntervision aracılığıyla Demirperde ülkelerinin televizyonlarından gösterileceği için bazı küçük aksaklıklara tanık olduk..
Yarışmadan bir gün önce benim söyleyeceğim şarkılardan birinin değiştirilmesini istediler.. Gerekçe olarak da bir Amerikalının daha önce değişik bir düzenleme ile aynı parçanın telif haklarını elde ettiğini belirttiler ..Ne yalan söyleyeyim , oldukça korktum ..Bir gün içinde yarışma parçası hazırlanır mı dedim.. Ama s
sağolsun ERGÜDER YOLDAŞ, kırık koluna rağmen , sabaha kadar oturdu ve yeni bir şarkı hazırladı ..Sizin anlayacağınız , önce Intervision Yarışması'na katılmamam, sonra da bir gün önce yarışma şarkısını değiştirmek istemeleri,  büyük aksiliklerdi..Ama dediğim gibi, bunda da bir hayır varmış .Ve herşeye rağmen Sopot benim için zafer oldu..
Yarışma günü seyircilerin bulunduğu koltuklar tıklım tıklım dolmuştu ..Bu kalabalığın arasında Türk ekibi olarak ERGÜDER YOLDAŞ , ÇİĞDEM TALU , MELİH KİBAR , TİMUR SELÇUK,  EROL EVGİN'in eşi EMEL ve 35 kişilik bir Türk turist kafilesi bulunuyordu.Tabi menajerim ERKAN ÖZERMAN 'ı da unutmamak gerek .Zaten onlar birin yarışma sırasındaki en büyük güç kaynaklarım olmuştu.. 
Yarışma saati geldi çattı sonunda. Yarışmacılar teker teker sahneye çıkıp şarkılarını söylüyorlardı .Sıra bana geldiğinde ayakkabılarımı çıkarıp , çıplak ayakla çıktım sahneye .Zira şarkım 7 dakika süren uzun bir şarkıydı .Bense çıplak ayakla dilediğim gibi hareket etme rahatlığına kavuşacaktım.. Gerçekten de istediğim gibi bir gösteri yapabildim. 7 dakika sonra şarkım bitince bir alkış yağmuru başladı ..Alkışlar dinmeyince şarkıyı tekrar söylemek zorunda kaldım. Sanırım diğer yarışmacılar , kendilerini geciktirdiğim için kulaklarımı çınlatmışlardır biraz...
Yarışma naklen İntervision aracılığıyla tıpkı  Eurovision'da olduğu gibi yayınlanıyor ve telefonla seyircilerin fikri soruluyordu.. Televizyon seyircileri de tıpkı yarışma yerindekiler kadar büyük yakınlık gösterdiler.. Nitekim halk oylaması şeklindeki televizyon yarışmasında ikinci , esas yarışmada ise birinci
oldum. Büyük ödülü de bir bakıma bir oy farkıyla Polonyalı şarkıcıya kaptırdım .Kaptırdım diyorum , çünkü aslında her ikimiz de 14 puan almıştık .Geriye bir tek jüri üyesinin oyu kalmıştı. O da , menajerim olduğu için bana vermedi oyunu ve Polonyalı yarışmacıya oy verince , onbeşe ondört olarak büyük ödül Polonyalının oldu.. Birincilik ise bana verildi ..
Her şeye rağmen ilk kez katıldığım bir yarışmada ülkeme bir birincilik kazandırmıştım.  Onun heyecanı içinde ertesi akşam 
EROL EVGİN, eşi ,ÇİĞDEM TALU, MELİH KİBAR ,
TİMUR SELÇUK , ERGÜDER YOLDAŞ, ERKAN ÖZERMAN, Türkiye'ye kazandırdığım birinciliği hep birlikte şampanyayla kutladık..
Yarışmada 1. olduğum için bir diploma ve ayrıca 25 bin Türk lirası karşılığı para ödülü verdiler ..Ama herşeyden önemlisi , gerek EROL ve gerekse ben ,Türkiye adını Polonyalılara istediğimiz şekilde duyurduk ..
Ertesi gün gazete ve dergilerde röportajlarım çıktı .Ayrıca bir de televizyon programı yapıldı. İnannın bütün bunlar geride kalmasına rağmen hala aynı heyecanı duyuyorum. Son derece mutluyum ,son derece sevinçliyim ..Sopot'ta birinciliği bir Türk sanatçısı aldı, dedirttiğim için.."
Evet , TRT, işte bu yarışmayı ekrana getirmedi.. TRT, Polonyalıların teklifini kabul etseydi ,
AYLA ALGAN 'ın birinciliğini bize gösterseydi , çok iyi olurdu.. Ama olmadı..
EROL EVGİN, Polonya Televizyonu'na çıktı bu arada.  Polonya'da televizyoncular, sanatçılarımızı hazır Polonya'da yakalamışken, hemen program çektiler ..Hem de yılbaşı için özel bir program.. Yani sizin anlayacağınız, yabancı televizyoncular, yılbaşı programlarını çekmek için şimdiden çalışmalara girişmişler bile.. Bir de , bizim 2 hafta sonrası için ne çekeceğini bilmeyen televizyonumuzu düşünüyoruz da , ister istemez üzülüyoruz...

********************************